Áður en ég fer að gríta eitthvern lækni þá datt mér í hug að ástæðan gæti verið:

1: það séu fleiri lif lifseðilsskyld á Íslandi

2: Að íslendingar séu komnir af fleyri rugludöllum og því þurfi þeir meiri hjálp þar sem það er ýmislegt sem erfist meira en háralitur. 

3: Íslendingar eru klárlega meira ofvirkir en meðal Evrópubúinn. Enda þarf maður að vera svolítið hvatvís til að láta sér detta það í hug að fara á opnum bát með konu og börn til Íslands án þess að hafa GPS og talsöðvarsamband. 

4: Eitt sinn kom ég í svaka góðu skapi til Læknis sem ég þekkti ekkert(minn í fríi) Ung og nýbúin að kynnast manninum mínum. Erindið var lítilfjörlegt, ólikt úr hálsi og hrotur. Ég var kanski of kát enda líka í frábærri vinnu sem ég var að koma úr. Með brosi segi ég lækninum frá þessum smávægilegu vandamáli mínu (samt pínu leiðilegt að vera andfull með nýjan kærasta, núna manninn minn)ÉG átti eigilega von á að hann myndi segja mér að kaupa mintutöblur....ha...ah...

En Hann orfði á mig þeigjandi sagði ekkert og byrjaði að skrifa lifseðil.

Ég varð pínu undrandi og spyr hvað þetta sé sem hann sé að skrifa fyrir mig. Það kom löng þögn og ég spyr aftur. Þá tjáði hann mér að þetta væru töblur svo mér liði betur.

Ég hef alltaf gaman af góðu ganni og tjáði honum að mér liði vel, og væri bara mjög hamingjusöm. Með brosi. Nei þetta var eitthvað rógandi. Þannig að ekki fara til ókunnugs heimilislæknis ef að þú ert ásfanginn þú gætir gengið út með rógandi..... ég stóð upp og fór. Fann mér annan læknir. Og þið getið giskað á hvað ég talaði um í næsta saumaklúbb. ég er enþá hlæjandi 18 árum síðar.  

 

Mikil lyfjanotkun á Íslandi